By Orly Noy (reprinted from +972 Magazine)
The deadly ethno-supremacy inherent to Israeli society runs deeper than Netanyahu, Ben Gvir, and Smotrich. It must be confronted at its root.
The author of this essay is Orly Noy, an Iranian-Israeli political activist known for conducting exclusive interviews and writing human-interest stories on marginalized Palestinian and Israeli communities. She is an editor at Local Call, a political activist, and a translator of Farsi poetry and prose. She is the chair of B’Tselem’s executive board and an activist with the Balad political party. Her writing deals with the lines that intersect and define her identity as Mizrahi, a female leftist, a woman, a temporary migrant living inside a perpetual immigrant, and the constant dialogue between them.
Follow this link to read the original article and see the photos. ChatGPT translations in Arabic, Hebrew, German, Spanish, French, Vietnamese, and Russian are in the comments section below.
إسرائيل تشنّ هولوكوست في غزة. نزع النازية هو علاجنا الوحيد
ישראל מנהלת שואה בעזה. דה-נאציפיקציה היא התרופה היחידה שלנו
Israel führt einen Holocaust in Gaza. Entnazifizierung ist unser einziges Mittel
Israel está desatando un holocausto en Gaza. La desnazificación es nuestro único remedio
Israël mène un holocauste à Gaza. La dénazification est notre seul remède
Israel đang tiến hành một vụ diệt chủng ở Gaza. Phi-phát-xít-hoá là phương thuốc duy nhất của chúng ta
Израиль ведёт холокост в Газе. Денацификация — наше единственное средство
Gaza City is engulfed in flames, as the Israeli army embarks on its long-threatened ground offensive after weeks of relentless bombardment. Prime Minister Benjamin Netanyahu, already facing an international arrest warrant on suspicion of crimes against humanity, described this latest assault as an “intensified operation.” I urge you to watch the footage streaming out of Gaza, and see what this euphemism really means.
Look into the eyes of people gripped by a terror unmatched even in the darkest moments of this two-year genocide. See the rows of ash-covered children lying on the blood-soaked floor of what was once a medical center — some barely alive, others wailing in pain and fear — as desperate hands try to comfort them or treat them with whatever medical supplies remain. Hear the screams of families fleeing with nowhere to run. Witness parents scouring the inferno for their children; limbs protruding from beneath the rubble; a paramedic cradling a motionless girl, pleading with her to open her eyes, in vain.
What Israel is doing in Gaza City is not the tragic byproduct of chaotic events on the ground, but a well-calculated act of annihilation, executed in cold blood by “the people’s army” — that is, the fathers, sons, brothers, and neighbors of us Israelis.
How is it that, despite the mounting testimonies from Gaza’s concentration and extermination camps, no mass refusal movement has taken root in Israel? That after two years of this carnage barely a handful of conscientious objectors sit in prison is truly inconceivable. Even the so-called “gray refusers” — reserve soldiers who do not oppose the war on ideological grounds but are simply exhausted and questioning its purpose — remain far too few to slow the killing machine, let alone bring it to a halt.
Who are these obedient souls who keep this system running? How can a society so deeply fractured — between the religious and the secular, settlers and liberals, kibbutzniks and urbanites, veteran immigrants and new arrivals — unite only in its willingness to slaughter Palestinians without a moment’s hesitation?
Over the past 23 months, Israeli society has spun an endless web of lies to justify and enable Gaza’s destruction — not only to the world, but above all to itself. Chief among them is the claim that hostages can only be freed through military pressure. Yet those carrying out the army’s orders, raining mass death upon Gaza, do so knowing full well they may be killing the hostages in the process. The indiscriminate bombing of hospitals, schools, and residential neighborhoods, coupled with this disregard for the lives of Israelis held captive, proves the war’s true aim: the sweeping annihilation of Gaza’s civilian population.
Israel is unleashing a holocaust in Gaza, and it cannot be dismissed as the will of the country’s current fascist leaders alone. This horror runs deeper than Netanyahu, Ben Gvir, and Smotrich. What we are witnessing is the final stage in the Nazification of Israeli society.
The urgent task now is to bring this holocaust to an end. But stopping it is only the first step. If Israeli society is ever to return to the fold of humanity, it must undergo a deep process of denazification.
Once the dust of death settles, we will have to retrace our steps back to the Nakba, to the mass expulsions, the massacres, the land seizures, the racial laws, and the ideology of inherent supremacy that normalized contempt for the native people of this land, and the theft of their lives, property, dignity, and the futures of their children. Only by confronting this deadly mechanism inherent to our society can we begin to uproot it.
This denazification process must begin now, and it starts with refusal. Refusal not only to take an active part in Gaza’s destruction, but to put on the uniform at all — regardless of rank or role. Refusal to remain ignorant. Refusal to be blind. Refusal to be silent. For parents, it is a duty necessary to protect the next generation from becoming perpetrators of war crimes and crimes against humanity.
Denazification must also include the recognition that what was cannot remain. It will not be enough to simply replace the current government. We must abandon the myth of Israel’s “Jewish and democratic” character — a paradox whose iron grip helped pave the way to the catastrophe we are now immersed in.
This deception must end with the clear recognition that only two paths remain: either a Jewish, messianic, genocidal state, or a truly democratic state for all its citizens.
The Gaza holocaust was made possible by the embrace of the ethno-supremacist logic inherent to Zionism. Therefore it must be said clearly: Zionism, in all its forms, cannot be cleansed of the stain of this crime. It must be brought to an end.
Denazification will be long and all-encompassing, touching every aspect of our collective life. We will likely sacrifice more generations — both victims and perpetrators — before this scourge is fully uprooted. But the process must begin now, with the refusal to commit the horrors taking place daily in Gaza, and the refusal to let them pass as normal.
An International Educator in Vietnam 
إسرائيل تشنّ هولوكوست في غزة. نزع النازية هو علاجنا الوحيد
بقلم: أورلي نوي (معاد النشر من +972 Magazine)
التفوّق الإثني القاتل المتأصل في المجتمع الإسرائيلي أعمق من نتنياهو، بن غفير وسموتريش. يجب مواجهته من جذوره.
غزة المدينة محتجبة باللهب، بينما يشرع الجيش الإسرائيلي في هجوم بري طال تهديده طويلاً بعد أسابيع من القصف المتواصل. ووصف رئيس الوزراء بنيامين نتنياهو، الذي يواجه بالفعل مذكرة توقيف دولية بتهمة ارتكاب جرائم ضد الإنسانية، هذا الاعتداء الأخير بأنه «عملية مكثفة». ألحّ عليكم بمشاهدة اللقطات القادمة من غزة لتروا ما تعنيه هذه التلطيفات اللغوية فعلاً.
انظروا إلى عيون الناس الذين يستولِي عليهم رعب لا يضاهى حتى في أحلك لحظات هذه الإبادة المستمرة منذ عامين. شاهدوا صفوف الأطفال المغطّين بالرماد مستلقين على أرضٍ مشبعة بالدم فيما كان ذات يوم مركزًا طبيًا — بعضهم بالكاد على قيد الحياة، والآخرون يصرخون ألمًا وخوفًا — بينما تحاول أيادٍ يائسة مواساتهم أو علاجهم بما تبقَّى من مستلزمات طبية. اسمعوا صرخات العائلات التي تفرّ بلا ملاذ، وكونوا شهودًا على الآباء الذين يجوبون الجحيم بحثًا عن أطفالهم؛ أطراف تبرز من تحت الركام؛ ومسعف يحتضن فتاة بلا حراك متوسلًا إليها أن تفتح عينيها — بلا جدوى.
ما تفعله إسرائيل في مدينة غزة ليس نتاجًا مأساويًا للأحداث الفوضوية على الأرض، بل فعل إبادة محسوب جيدًا، يُنفَّذ بدمٍ بارد على يد «جيش الشعب» — أي الآباء والأبناء والإخوة والجيران منا نحن الإسرائيليين.
كيف يحدث أنه، رغم الشهادات المتزايدة القادمة من معسكرات الاعتقال والإبادة في غزة، لم تنشأ في إسرائيل حركة رفض جماعي؟ كيف يُعقل أنه بعد عامين من هذا المجزرة يجلس في السجون بالكاد عدد قليل من المتهربين من الخدمة بدافع الضمير؟ حتى ما يُسمَّى «الرافضون الرماديون» — جنود الاحتياط الذين لا يعارضون الحرب أيديولوجيًا بل هم منهكون ويشكّون في جدواها — لا يزالون قليلين جدًا ليبطئوا آلة القتل، ناهيك عن إيقافها.
من هم هؤلاء النفوس المطيعة التي تُبقي هذا النظام يعمل؟ كيف لمجتمع ممزق إلى هذا الحد — بين المتدينين والعلمانيين، المستوطنين والليبراليين، الكيبوتسنيين والحضريين، المهاجرين القدامى والقادمين الجدد — أن يتوحد فقط في استعداده لذبح الفلسطينيين دون لحظة تردُّد؟
خلال الأشهر الـ23 الماضية، نسج المجتمع الإسرائيلي شبكة لا نهاية لها من الأكاذيب لتبرير وتمكين تدمير غزة — ليس فقط أمام العالم، بل قبل كل شيء أمام نفسه. وفي مقدمتها الادعاء بأن تحرير الرهائن لا يمكن أن يتم إلا بالضغط العسكري. ومع ذلك، فإن من ينفذون أوامر الجيش، ويُرْسِلُون موجات من الموت على غزة، يعلمون تمام العلم أنهم قد يقتلون الرهائن في هذه العملية نفسها. القصف العشوائي للمستشفيات والمدارس والأحياء السكنية، مقرونًا بهذا الاستخفاف بحياة الإسرائيليين المحتجزين، يثبت الهدف الحقيقي من الحرب: الإبادة الشاملة للسكان المدنيين في غزة.
إسرائيل تطلق هولوكوست في غزة، ولا يمكن اختزال ذلك في إرادة قادة فاشيين حاليين فحسب. هذه الرعب أعمق من نتنياهو وبن غفير وسموتريش. ما نشهده هو المرحلة النهائية في عملية «تأصيل النازية» داخل المجتمع الإسرائيلي.
المهمة العاجلة الآن هي وضع حدٍّ لهذا الهولوكوست. لكن إيقافه ليس سوى الخطوة الأولى. إذا أراد المجتمع الإسرائيلي أن يعود إلى ركب الإنسانية، فعليه أن يمرّ بعملية عميقة من نزع النازية.
عندما يهدأ غبار الموت، سيتعيّن علينا تتبع خطواتنا إلى الوراء وصولًا إلى النكبة: إلى عمليات الطرد الجماعي، والمجازر، ومصادرة الأراضي، والقوانين العنصرية، والأيديولوجيا القائمة على التفوق المتأصل التي جعلت ازدراء الشعب الأصلي لهذه الأرض أمرًا عاديًا، وسهّلت سرقة حياتهم وممتلكاتهم وكرامتهم ومستقبل أولادهم. ليس أمامنا بديل عن مواجهة هذا المَكّانِزم القاتل المتأصل في مجتمعنا إذا أردنا أن نبدأ في اقتلاعه من الجذور.
يجب أن يبدأ عمليّة نزع النازية الآن، وتبدأ بالرفض. رفض ليس فقط المشاركة الفعّالة في تدمير غزة، بل رفض ارتداء الزي العسكري على الإطلاق — بغض النظر عن الرتبة أو الدور. رفض الجهل. رفض العمى. رفض الصمت. وعلى الآباء أن يعتبروا هذا واجبًا لحماية الجيل القادم من أن يصبح فاعلًا لجرائم حرب وجرائم ضد الإنسانية.
كما يجب أن يتضمّن نزع النازية الاعتراف بأن ما كان لا يمكن أن يبقى كما هو. لن تكفي استبدال الحكومة الحالية فحسب. علينا التخلي عن أسطورة الطابع «اليهودي والديمقراطي» لإسرائيل — ذلك التناقض الذي مهدّت قبضته الحديدية الطريق للكارثة التي نغوص فيها الآن.
يجب أن تنتهي هذه الخدعة بالاعتراف الواضح بأن طريقين فقط يبقيان: إما دولة يهودية مِسيَانيّة إبّادية، أو دولة ديمقراطية حقيقية لكل مواطنيها.
أصبح هولوكوست غزة ممكنًا بفضل احتضان المنطق الإثني التفوّقي المتأصل في الصهيونية. لذلك يجب أن يقال بوضوح: لا يمكن تطهير الصهيونية، في كل أشكالها، من وصمة هذه الجريمة. يجب وضع حدٍّ لها.
ستكون عملية نزع النازية طويلة وشاملة، وتمس كل جانب من حياتنا الجماعية. من المحتمل أن نضحّي بمزيد من الأجيال — ضحايا ومرتكبين — قبل أن تُستأصل هذه الطاعون نهائيًا. لكن يجب أن يبدأ المسار الآن، بالرفض أن نرتكب الفظائع التي تجري يوميًا في غزة، وبالرفض أن نسمح لها أن تُقبَل كأمرٍ طبيعي.
ישראל מנהלת שואה בעזה. דה-נאציפיקציה היא התרופה היחידה שלנו
מאת אורלי נוי (התפרסם מחדש ב-+972 Magazine)
העליונות האתנית הקטלנית הטבועה בחברה הישראלית עמוקה יותר מנתניהו, בן גביר וסמוטריץ’. יש להתמודד איתה מהשורש.
עיר עזה בוערת בלהבות, כשהצבא הישראלי יוצא למתקפה קרקעית שזוהתה כאיום זה זמן רב, לאחר שבועות של הפצצה בלתי פוסקת. ראש הממשלה בנימין נתניהו, שעומד כבר בפני צו מעצר בינלאומי בחשד לעבירות נגד האנושות, תיאר את המתקפה האחרונה הזו כ”פעולה מואצת”. אני מפצירה בכם לצפות בצילומים המגיעים מעזה — ולראות מה משמעות ההקלה הלשונית הזאת בפועל.
ביטו בעיניהם של אנשים שנאחזים בטרור שאין לו אח ורע אפילו ברגעים האפלים ביותר של הג’נוסייד שנמשך שנתיים. ראו את שורות הילדים המכוסים אפר השכוכים על הרצפה הרוויה דם במה שהיה פעם מרכז רפואי — חלקם בקושי בחיים, אחרים צורחים מכאב ומפחד — בעוד ידיים נואשות מנסות לנחם אותם או לטפל בהם במה שנותר ממלאי הציוד הרפואי. שמעו את צרחות המשפחות שנמלטות ואין להן לאן לברוח. היו עדים להורים המנפים את האש בחיפוש אחר ילדיהם; גפיים בולטות מתחת להריסות; פאראמדיק מחבק ילדה בלתי נעה, מתחנן שתפתח את עיניה — לשווא.
מה שמבצעת ישראל בעיר עזה איננו תוצר טרגי של אירועים כאוטיים בשטח, אלא מעשה השמדה מחושב היטב, שמבוצע בדם קר על ידי “צבא העם” — כלומר, האבות, הבנים, האחים והשכנים שלנו, אנחנו הישראלים.
איך יתכן שעם גידול עדויות המגיעות ממחנות הריכוז וההשמדה בעזה, לא נוצרה בישראל תנועת סירוב המונית? שבמשך שנתיים של קארנאג’ זה כמעט שאינם מספרים בודדים של מסרבי מצפון שיושבים בכלא — זה פשוט בלתי נתפס. אפילו מה שמכונים “מסרבים אפורים” — אנשי המילואים שאינם מתנגדים למלחמה מבחינה אידיאולוגית אלא פשוט מותשים ושואלים על מטרתה — נותרו מועטים מדי כדי להאט את מכונת ההרג, שלא נדבר על להביאה להפסקה.
מי אותם נשמות צייתניות שמחזיקות את המערכת הזו בפעולה? איך יכולה חברה מפולגת כל כך — בין דתיים לחילונים, בין מתנחלים וליברלים, בין קיבוצניקים ועירוניים, בין עולים ותיקים לבין עולים חדשים — להתאחד רק ברצונה לשחוט פלסטינים בלי רגע היסוס?
ב־23 החודשים האחרונים ארגה החברה הישראלית רשת אינסופית של שקרים כדי להצדיק ולאפשר את השמדת עזה — לא רק בפני העולם, אלא לפני הכל בפני עצמה. בראש ובראשונה עומדת הטענה ששחרור השבויים יכול להיעשות רק באמצעות לחץ צבאי. ובכל זאת, אלה שמבצעים את פקודות הצבא ומטילים מוות המוני על עזה עושים זאת בידיעה מלאה כי הם עלולים להרוג את השבויים בתהליך. ההפצצה האקראית של בתי חולים, בתי ספר ושכונות מגורים, לצד הזלזול הזה בחיי הישראלים שבשבי, מוכיחה את המטרה האמיתית של המלחמה: השמדה כוללת של אוכלוסיית האזרחים בעזה.
ישראל משחררת שואה בעזה, ואין לחמם כולה לייחס לכוונתם של המנהיגים הפאשיסטים הנוכחיים בלבד. הזוועה הזו עמוקה יותר מנתניהו, בן גביר וسمוטריץ’. מה שאנו עדים לו הוא השלב הסופי בתהליך הנאציפיקציה של החברה הישראלית.
המשימה הדחופה כעת היא להביא לסיום השואה הזו. אך עצירתה היא רק הצעד הראשון. אם החברה הישראלית רוצה לשוב לחיק האנושות, עליה לעבור תהליך מעמיק של דה-נאציפיקציה.
כאשר יירד אבק המוות, נצטרך לשוב לאחור אל הנכבה — אל הגירושים ההמוניים, אל הטבח, אל הקיזוזים על הקרקעות, אל החוקים הגזעניים ואל האידאולוגיה של עליונות טבועה שהפכה את הבלבול כלפי תושבי הארץ הילידים לדבר רגיל, ואת גנבת חייהם, רכושם, כבודם ועתיד ילדיהם לאפשרית. רק בהתמודדות עם המנגנון הקטלני הטבוע בחברתנו נוכל להתחיל לכרות אותו מן השורש.
תהליך הדה-נאציפיקציה הזה חייב להתחיל עכשיו, והוא מתחיל בסירוב. סירוב לא רק לקחת חלק פעיל בהשמדת עזה, אלא סירוב ללבוש את המדים כלל — ללא קשר לדרגה או לתפקיד. סירוב להישאר בורות. סירוב להישאר עיוור. סירוב לשתוק. עבור ההורים, זהו חובה הכרחית כדי להגן על הדור הבא מלהפוך למבצעים של פשעי מלחמה ופשעים נגד האנושות.
הדה-נאציפיקציה חייבת גם לכלול את ההכרה שלא ניתן להשאיר את אשר היה כפי שהיה. לא יספיק להחליף פשוט את הממשלה הנוכחית. עלינו לוותר על המיתוס של אופיה “היהודי והדמוקרטי” של ישראל — פרדוקס שאחיזתו הברזלית סללה את הדרך לאסון בו אנו שקועים כיום.
השקר הזה חייב להסתיים עם ההכרה הברורה שנותרו רק שני דרכים: או מדינה יהודית משיחית וג’נוצידלית, או מדינה דמוקרטית אמיתית לכל אזרחיה.
שואת עזה אפשרה את עצמה בזכות חיבוק הלוגיקה האתנית-עליונית הטבועה בציונות. לכן יש לומר זאת בבירור: הציונות, בכל צורותיה, אינה ניתנת לטהרה מכתם הפשע הזה. יש להביאה אל קץ.
הדה-נאציפיקציה תהיה ארוכה ומקיפה, ותיגע בכל היבט של חיינו המשותפים. סביר שניאלץ להקריב עוד דורות — גם קורבנות וגם מבצעים — לפני שהמגפה הזו תיכרת לחלוטין. אך התהליך חייב להתחיל עכשיו, בסירוב לבצע את הזוועות המתרחשות מדי יום בעזה, ובסירוב לאפשר להן לעבור כנורמליות.
Israel führt einen Holocaust in Gaza. Entnazifizierung ist unser einziges Mittel
Von Orly Noy (nachgedruckt aus +972 Magazine)
Die tödliche ethnische Überlegenheitsideologie, die der israelischen Gesellschaft innewohnt, reicht tiefer als Netanyahu, Ben Gvir und Smotrich. Sie muss an der Wurzel bekämpft werden.
Gaza-Stadt steht in Flammen, während die israelische Armee nach wochenlangen unablässigen Bombardements zu ihrer lange angekündigten Bodenoffensive ansetzt. Ministerpräsident Benjamin Netanyahu, der bereits einem internationalen Haftbefehl wegen des Verdachts auf Verbrechen gegen die Menschlichkeit gegenübersteht, beschrieb den jüngsten Angriff als eine „intensivierte Operation“. Ich fordere Sie auf, sich die Aufnahmen aus Gaza anzusehen und zu sehen, was diese Beschönigung tatsächlich bedeutet.
Blicken Sie in die Augen von Menschen, die von einem Terror ergriffen sind, der selbst in den dunkelsten Momenten dieses zweijährigen Völkermords unerreicht ist. Sehen Sie die Reihen von aschebedeckten Kindern, die auf dem blutgetränkten Boden dessen liegen, was einst ein medizinisches Zentrum war — einige kaum am Leben, andere schreien vor Schmerz und Angst — während verzweifelte Hände versuchen, sie zu trösten oder mit den noch verbleibenden medizinischen Vorräten zu versorgen. Hören Sie die Schreie von Familien, die fliehen und keinen Ort zur Flucht haben. Sehen Sie Eltern, die das Inferno nach ihren Kindern durchsuchen; Gliedmaßen ragen unter den Trümmern hervor; ein Sanitäter wiegt ein regungsloses Mädchen in den Armen und fleht sie vergeblich an, die Augen zu öffnen.
Was Israel in Gaza-Stadt tut, ist nicht das tragische Nebenprodukt chaotischer Ereignisse vor Ort, sondern ein wohlüberlegter Akt der Vernichtung, ausgeführt mit kalter Blutroutine vom „Volksheer“ — das heißt, von Vätern, Söhnen, Brüdern und Nachbarn unter uns Israelis.
Wie ist es möglich, dass trotz der zunehmenden Zeugenaussagen aus Gazas Konzentrations- und Vernichtungslagern keine massenhafte Verweigerungsbewegung in Israel Wurzeln geschlagen hat? Dass nach zwei Jahren dieses Gemetzels kaum eine Handvoll Gewissensverweigerer im Gefängnis sitzt, ist wahrlich unbegreiflich. Selbst die sogenannten „grauen Verweigerer“ — Reservisten, die den Krieg nicht ideologisch ablehnen, sondern einfach erschöpft sind und den Sinn hinterfragen — sind viel zu wenige, um die Tötungsmaschine zu verlangsamen, geschweige denn sie zu stoppen.
Wer sind diese gehorsamen Seelen, die dieses System am Laufen halten? Wie kann eine Gesellschaft, die derart tief gespalten ist — zwischen Religiösen und Säkularen, Siedlern und Liberalen, Kibbutz-Bewohnern und Städtern, alten und neuen Einwanderern — sich nur in ihrer Bereitschaft einenigen, Palästinenser ohne einen Moment des Zögerns zu schlachten?
In den vergangenen 23 Monaten hat die israelische Gesellschaft ein endloses Netz von Lügen gesponnen, um die Zerstörung Gazas zu rechtfertigen und zu ermöglichen — nicht nur gegenüber der Welt, sondern vor allem gegenüber sich selbst. An vorderster Stelle steht die Behauptung, dass Geiseln nur durch militärischen Druck befreit werden könnten. Doch diejenigen, die die Befehle des Militärs ausführen und massenhaft Tod über Gaza bringen, tun dies in dem vollen Wissen, dass sie dabei möglicherweise die Geiseln töten. Die wahllose Bombardierung von Krankenhäusern, Schulen und Wohnvierteln, gekoppelt mit dieser Missachtung für das Leben der inhaftierten Israelis, beweist das wahre Ziel des Krieges: die umfassende Vernichtung der Zivilbevölkerung Gazas.
Israel entfesselt einen Holocaust in Gaza, und dies lässt sich nicht einfach als der Wille der gegenwärtigen faschistischen Führer des Landes abtun. Dieses Grauen reicht tiefer als Netanyahu, Ben Gvir und Smotrich. Was wir erleben, ist die Endphase der Nazifizierung der israelischen Gesellschaft.
Die dringende Aufgabe jetzt ist, diesen Holocaust zu beenden. Aber sein Stopp ist nur der erste Schritt. Wenn die israelische Gesellschaft jemals wieder in den Kreis der Menschlichkeit zurückkehren will, muss sie einen tiefgreifenden Prozess der Entnazifizierung durchlaufen.
Sobald sich der Staub des Todes legt, werden wir unsere Schritte zurück zur Nakba nachverfolgen müssen — zu den Massenvertreibungen, den Massakern, den Landenteignungen, den Rassengesetzen und der Ideologie der inhärenten Überlegenheit, die die Verachtung gegenüber dem indigenen Volk dieses Landes normalisiert hat, sowie den Diebstahl ihrer Leben, ihres Eigentums, ihrer Würde und der Zukunft ihrer Kinder. Nur wenn wir uns diesem tödlichen Mechanismus stellen, der unserer Gesellschaft innewohnt, können wir beginnen, ihn auszurotten.
Dieser Entnazifizierungsprozess muss jetzt beginnen, und er beginnt mit Verweigerung. Verweigerung bedeutet nicht nur, sich nicht aktiv an der Zerstörung Gazas zu beteiligen, sondern generell die Uniform nicht anzuziehen — unabhängig von Rang oder Rolle. Verweigerung, im Unwissen zu verharren. Verweigerung, blind zu bleiben. Verweigerung, zu schweigen. Für Eltern ist es eine Pflicht, die nächste Generation davor zu schützen, zu Tätern von Kriegsverbrechen und Verbrechen gegen die Menschlichkeit zu werden.
Entnazifizierung muss auch die Anerkennung umfassen, dass das Gewesene nicht bleiben kann. Es wird nicht genügen, lediglich die gegenwärtige Regierung zu ersetzen. Wir müssen den Mythos von Israels „jüdischem und demokratischem“ Charakter aufgeben — ein Paradoxon, dessen eiserner Griff den Weg zur Katastrophe geebnet hat, in der wir jetzt stecken.
Diese Täuschung muss enden mit der klaren Erkenntnis, dass nur noch zwei Wege verbleiben: entweder ein jüdischer, messianischer, genozidaler Staat oder ein wahrhaft demokratischer Staat für alle seine Bürger.
Der Gaza-Holocaust wurde möglich durch die Umarmung der ethnischen Überlegenheitslogik, die dem Zionismus innewohnt. Daher muss es klar gesagt werden: Der Zionismus, in all seinen Formen, lässt sich nicht von dem Makel dieses Verbrechens reinwaschen. Er muss beendet werden.
Entnazifizierung wird langwierig und allumfassend sein und jeden Aspekt unseres kollektiven Lebens berühren. Wahrscheinlich werden wir weitere Generationen — sowohl Opfer als auch Täter — opfern müssen, bevor diese Geißel vollständig ausgerottet ist. Aber der Prozess muss jetzt beginnen, mit der Weigerung, die täglichen Gräuel in Gaza zu begehen, und mit der Weigerung, sie als normal hinzunehmen.
Israel está desatando un holocausto en Gaza. La desnazificación es nuestro único remedio
Por Orly Noy (reproducido de +972 Magazine)
La mortífera supremacía étnica inherente a la sociedad israelí llega más hondo que Netanyahu, Ben Gvir y Smotrich. Debe enfrentarse en su raíz.
La ciudad de Gaza arde en llamas, mientras el ejército israelí emprende la ofensiva terrestre largamente amenazada tras semanas de bombardeos implacables. El primer ministro Benjamin Netanyahu, ya enfrentado a una orden internacional de arresto bajo sospecha de crímenes contra la humanidad, describió este último asalto como una “operación intensificada”. Les insto a ver las imágenes que provienen de Gaza y a ver lo que ese eufemismo significa en realidad.
Miren a los ojos de las personas dominadas por un terror sin parangón incluso en los momentos más oscuros de este genocidio de dos años. Vean las filas de niños cubiertos de ceniza tendidos sobre el suelo empapado de sangre de lo que una vez fue un centro médico — algunos apenas con vida, otros gimiendo de dolor y miedo — mientras manos desesperadas intentan consolarlos o atenderlos con los escasos suministros médicos que quedan. Oigan los gritos de familias que huyen sin tener adónde correr. Sean testigos de padres rastreando el infierno en busca de sus hijos; extremidades que sobresalen bajo los escombros; un paramédico meciendo a una niña inmóvil suplicándole que abra los ojos, en vano.
Lo que Israel hace en la ciudad de Gaza no es el trágico subproducto de eventos caóticos sobre el terreno, sino un acto de aniquilación bien calculado, ejecutado a sangre fría por el “ejército del pueblo” — es decir, por los padres, hijos, hermanos y vecinos de nosotros, los israelíes.
¿Cómo es posible que, pese a los crecientes testimonios procedentes de los campos de concentración y exterminio de Gaza, no haya arraigado en Israel un movimiento masivo de objeción? Que tras dos años de esta carnicería apenas haya un puñado de objetores de conciencia en la cárcel es verdaderamente inconcebible. Incluso los llamados “objetores grises” — soldados de reserva que no se oponen a la guerra por motivos ideológicos pero están simplemente exhaustos y cuestionan su propósito — siguen siendo demasiado pocos como para frenar la máquina de matar, y mucho menos para detenerla.
¿Quiénes son esas almas obedientes que mantienen este sistema en funcionamiento? ¿Cómo puede una sociedad tan profundamente fracturada — entre religiosos y laicos, colonos y liberales, kibutzniks y urbanitas, inmigrantes veteranos y recién llegados — unirse únicamente en su disposición a masacrar palestinos sin el menor titubeo?
En los últimos 23 meses, la sociedad israelí ha tejido una red interminable de mentiras para justificar y posibilitar la destrucción de Gaza — no solo ante el mundo, sino, sobre todo, ante sí misma. La principal de ellas es la afirmación de que los rehenes solo pueden liberarse mediante presión militar. Sin embargo, quienes ejecutan las órdenes del ejército, derramando muerte masiva sobre Gaza, lo hacen plenamente conscientes de que pueden estar matando a los rehenes en el proceso. El bombardeo indiscriminado de hospitales, escuelas y barrios residenciales, junto con este desprecio por la vida de los israelíes retenidos, demuestra el verdadero objetivo de la guerra: la aniquilación generalizada de la población civil de Gaza.
Israel está desatando un holocausto en Gaza, y no puede descartarse esto como mera voluntad de los actuales líderes fascistas del país. Este horror es más profundo que Netanyahu, Ben Gvir y Smotrich. Lo que presenciamos es la fase final de la nazificación de la sociedad israelí.
La tarea urgente ahora es poner fin a este holocausto. Pero detenerlo es solo el primer paso. Si la sociedad israelí ha de volver alguna vez al redil de la humanidad, debe someterse a un profundo proceso de desnazificación.
Una vez que se asiente el polvo de la muerte, tendremos que remontar nuestros pasos hasta la Nakba, hasta los desalojos masivos, las masacres, las apropiaciones de tierras, las leyes raciales y la ideología de supremacía inherente que normalizó el desprecio hacia el pueblo originario de esta tierra, y el robo de sus vidas, propiedades, dignidad y el futuro de sus hijos. Solo enfrentando este mecanismo letal inherente a nuestra sociedad podremos empezar a arrancarlo de raíz.
Este proceso de desnazificación debe comenzar ahora, y comienza con la negativa. Negarse no solo a tomar parte activa en la destrucción de Gaza, sino a ponerse el uniforme en absoluto — independientemente del rango o el rol. Negarse a permanecer en la ignorancia. Negarse a ser ciego. Negarse a callar. Para los padres, es un deber necesario para proteger a la próxima generación de convertirse en autores de crímenes de guerra y crímenes contra la humanidad.
La desnazificación debe incluir también el reconocimiento de que lo que fue no puede permanecer. No bastará con reemplazar simplemente al gobierno actual. Debemos abandonar el mito del carácter “judío y democrático” de Israel — una paradoja cuya férrea sujeción ayudó a allanar el camino hacia la catástrofe en la que ahora estamos inmersos.
Este engaño debe terminar con el reconocimiento claro de que solo quedan dos caminos: o un Estado judío mesiánico y genocida, o un Estado verdaderamente democrático para todos sus ciudadanos.
El holocausto en Gaza fue posible por la adopción de la lógica etno-supremacista inherente al sionismo. Por lo tanto, debe decirse claramente: el sionismo, en todas sus formas, no puede ser limpiado de la mancha de este crimen. Debe llegar a su fin.
La desnazificación será larga y abarcadora, tocando cada aspecto de nuestra vida colectiva. Probablemente sacrificaremos más generaciones — tanto víctimas como perpetradores — antes de que esta plaga sea totalmente arrancada. Pero el proceso debe comenzar ahora, con la negativa a cometer las horribles acciones que tienen lugar diariamente en Gaza, y la negativa a dejar que pasen por normales.
Israël mène un holocauste à Gaza. La dénazification est notre seul remède
Par Orly Noy (republié de +972 Magazine)
La suprématie ethnique meurtrière inhérente à la société israélienne va bien plus loin que Netanyahu, Ben Gvir et Smotrich. Elle doit être affrontée à sa racine.
La ville de Gaza est en flammes, alors que l’armée israélienne lance son offensive terrestre longtemps promise après des semaines de bombardements incessants. Le Premier ministre Benjamin Netanyahu, déjà visé par un mandat d’arrêt international pour suspicion de crimes contre l’humanité, a décrit cette nouvelle attaque comme une « opération intensifiée ». Je vous exhorte à regarder les images qui affluent de Gaza et à voir ce que ce euphémisme signifie réellement.
Regardez dans les yeux des personnes saisies par une terreur inégalée, même dans les heures les plus sombres de ce génocide de deux ans. Voyez les rangées d’enfants couverts de cendres, allongés sur le sol ensanglanté de ce qui fut autrefois un centre médical — certains à peine en vie, d’autres hurlant de douleur et de peur — tandis que des mains désespérées tentent de les réconforter ou de les soigner avec les maigres fournitures médicales restantes. Entendez les cris des familles qui fuient sans aucun refuge. Soyez témoins de parents fouillant l’enfer à la recherche de leurs enfants ; des membres qui dépassent des décombres ; un ambulancier serrant dans ses bras une fillette inanimée, la suppliant d’ouvrir les yeux, en vain.
Ce qu’Israël fait dans la ville de Gaza n’est pas le triste sous-produit d’événements chaotiques sur le terrain, mais un acte d’anéantissement bien calculé, exécuté de sang-froid par « l’armée du peuple » — c’est-à-dire les pères, les fils, les frères et les voisins de nous, Israéliens.
Comment se fait-il que, malgré l’accumulation des témoignages provenant des camps de concentration et d’extermination de Gaza, aucun mouvement massif de refus n’ait vu le jour en Israël ? Qu’après deux ans de carnage à peine une poignée d’objecteurs de conscience soient emprisonnés est véritablement inconcevable. Même les soi-disant « objecteurs gris » — soldats de réserve qui ne s’opposent pas à la guerre par principe idéologique mais qui sont simplement épuisés et en questionnent le but — sont bien trop peu nombreux pour ralentir la machine à tuer, et encore moins pour l’arrêter.
Qui sont donc ces âmes obéissantes qui maintiennent ce système en marche ? Comment une société si profondément fracturée — entre religieux et laïcs, colons et libéraux, kibboutzniks et citadins, immigrants anciens et nouveaux arrivants — peut-elle s’unir uniquement dans sa volonté de massacrer des Palestiniens sans la moindre hésitation ?
Au cours des 23 derniers mois, la société israélienne a tissé une toile infinie de mensonges pour justifier et permettre la destruction de Gaza — non seulement devant le monde, mais surtout devant elle-même. Le principal de ces mensonges est l’affirmation selon laquelle les otages ne peuvent être libérés que par la pression militaire. Pourtant, ceux qui exécutent les ordres de l’armée, semant la mort de masse sur Gaza, le font en sachant pertinemment qu’ils peuvent tuer les otages dans le processus. Le bombardement aveugle des hôpitaux, des écoles et des quartiers résidentiels, associé à ce mépris pour la vie des Israéliens retenus captifs, prouve le véritable objectif de la guerre : l’anéantissement total de la population civile de Gaza.
Israël déchaîne un holocauste à Gaza, et cela ne peut être écarté comme la simple volonté des dirigeants fascistes actuels du pays. Cette horreur va plus loin que Netanyahu, Ben Gvir et Smotrich. Ce que nous voyons est la phase finale de la nazification de la société israélienne.
La tâche urgente est maintenant de mettre fin à cet holocauste. Mais l’arrêter n’est que la première étape. Si la société israélienne veut un jour réintégrer le giron de l’humanité, elle doit entreprendre un profond processus de dénazification.
Une fois la poussière de la mort retombée, nous devrons remonter jusqu’à la Nakba, aux expulsions massives, aux massacres, aux confiscations de terres, aux lois raciales et à l’idéologie de suprématie inhérente qui a normalisé le mépris envers le peuple autochtone de cette terre, et le vol de leurs vies, de leurs biens, de leur dignité et de l’avenir de leurs enfants. Ce n’est qu’en affrontant ce mécanisme mortel inhérent à notre société que nous pourrons commencer à l’éradiquer.
Ce processus de dénazification doit commencer maintenant, et il débute avec le refus. Refus non seulement de prendre part activement à la destruction de Gaza, mais aussi de revêtir l’uniforme — quel que soit le grade ou le rôle. Refus de rester ignorant. Refus d’être aveugle. Refus de se taire. Pour les parents, c’est un devoir nécessaire afin de protéger la prochaine génération de devenir des auteurs de crimes de guerre et de crimes contre l’humanité.
La dénazification doit aussi inclure la reconnaissance que ce qui a été ne peut pas perdurer. Il ne suffira pas de remplacer simplement le gouvernement actuel. Nous devons abandonner le mythe du caractère « juif et démocratique » d’Israël — un paradoxe dont la poigne de fer a pavé la voie vers la catastrophe dans laquelle nous sommes plongés aujourd’hui.
Cette illusion doit prendre fin avec la reconnaissance claire qu’il ne reste que deux voies : soit un État juif, messianique et génocidaire, soit un véritable État démocratique pour tous ses citoyens.
L’holocauste de Gaza a été rendu possible par l’adoption de la logique ethnosuprémaciste inhérente au sionisme. Il faut donc le dire clairement : le sionisme, sous toutes ses formes, ne peut être lavé de la tache de ce crime. Il doit prendre fin.
La dénazification sera longue et globale, touchant tous les aspects de notre vie collective. Nous sacrifierons probablement encore d’autres générations — à la fois victimes et bourreaux — avant que ce fléau ne soit totalement déraciné. Mais le processus doit commencer maintenant, par le refus de commettre les horreurs qui se produisent chaque jour à Gaza, et le refus de les laisser passer pour normales.
Israel đang tiến hành một vụ diệt chủng ở Gaza. Phi-phát-xít-hoá là phương thuốc duy nhất của chúng ta
Bởi Orly Noy (tái bản từ +972 Magazine)
Chủ nghĩa thượng tôn dân tộc gây chết người vốn ăn sâu trong xã hội Israel còn sâu hơn cả Netanyahu, Ben Gvir và Smotrich. Nó phải bị đối mặt từ gốc rễ.
Thành phố Gaza đang bùng cháy ngùn ngụt khi quân đội Israel mở chiến dịch tấn công trên bộ đã bị đe doạ từ lâu, sau nhiều tuần oanh tạc không ngớt. Thủ tướng Benjamin Netanyahu, người đang đối mặt với một lệnh bắt quốc tế với cáo buộc tội ác chống nhân loại, gọi cuộc tấn công mới nhất này là một “chiến dịch được tăng cường.” Tôi kêu gọi bạn xem các đoạn phim đang truyền từ Gaza, và nhìn xem phép nói giảm nói tránh đó thực sự có ý nghĩa gì.
Hãy nhìn sâu vào ánh mắt của những người đang bị nỗi kinh hoàng xiết chặt, một nỗi kinh hoàng không gì sánh nổi ngay cả trong những khoảnh khắc đen tối nhất của cuộc diệt chủng kéo dài hai năm này. Hãy nhìn những hàng trẻ em phủ đầy tro chìm trên sàn nhà thấm máu của nơi từng là một trung tâm y tế — có đứa chỉ còn thoi thóp, có đứa gào khóc vì đau đớn và sợ hãi — trong khi những bàn tay tuyệt vọng cố an ủi hoặc chữa trị cho các em bằng những vật tư y tế còn sót lại. Nghe tiếng la hét của những gia đình chạy trốn không có nơi nương náu. Làm chứng cho cảnh cha mẹ lùng sục trong biển lửa tìm con; những chi thể nhô ra dưới đống đổ nát; một nhân viên cứu thương bồng bế một bé gái bất động, van xin em mở mắt — vô vọng.
Những gì Israel đang làm ở thành phố Gaza không phải là hệ quả bi thảm của những sự kiện hỗn loạn trên mặt đất, mà là một hành động tiêu diệt được tính toán kỹ lưỡng, thực hiện bằng máu lạnh bởi “quân đội của nhân dân” — tức là bởi những người cha, con trai, anh em và láng giềng của chúng ta, người Israel.
Làm sao có thể, mặc dù ngày càng có nhiều lời khai từ các trại tập trung và tiêu diệt ở Gaza, mà không có một phong trào từ chối hàng loạt nào nảy sinh ở Israel? Rằng sau hai năm tàn sát này, chỉ có một vài người phản đối theo lương tâm đang ngồi trong tù là điều thật khó tưởng tượng. Ngay cả những người gọi là “người từ chối xám” — quân nhân dự bị không chống chiến tranh trên cơ sở ý thức hệ mà chỉ đơn thuần mệt mỏi và nghi ngờ mục đích của nó — vẫn quá ít để làm chậm cỗ máy giết người chứ đừng nói để ngăn chặn nó.
Những tâm hồn ngoan ngoãn nào đang giữ cho hệ thống này vận hành? Làm sao một xã hội bị chia rẽ sâu sắc như vậy — giữa tôn giáo và thế tục, những người định cư và những người tự do, dân kíp-bút và cư dân thành thị, người nhập cư kỳ cựu và người đến mới — có thể chỉ đoàn kết trong sự sẵn sàng tàn sát người Palestine mà không chần chừ một giây?
Trong 23 tháng qua, xã hội Israel đã dệt lên một mạng lưới dối trá vô tận để biện minh và tạo điều kiện cho sự hủy diệt Gaza — không chỉ trước thế giới, mà trước hết là trước chính nó. Một trong những lời dối trá chính là khẳng định rằng con tin chỉ có thể được giải phóng bằng áp lực quân sự. Thế nhưng những kẻ thực hiện mệnh lệnh của quân đội, gieo rắc cái chết hàng loạt lên Gaza, làm vậy trong khi biết rất rõ họ có thể đang giết chính các con tin trong quá trình đó. Việc ném bom vô phân biệt các bệnh viện, trường học và khu dân cư, cùng với thái độ xem nhẹ mạng sống của người Israel bị giam giữ, chứng tỏ mục tiêu thực sự của cuộc chiến: tiêu diệt toàn diện dân thường Gaza.
Israel đang giải phóng một cuộc thảm sát ở Gaza, và điều đó không thể bị gạt bỏ chỉ là ý muốn của các nhà lãnh đạo phát-xít hiện tại của đất nước. Nỗi kinh hoàng này sâu hơn Netanyahu, Ben Gvir và Smotrich. Những gì chúng ta đang chứng kiến là giai đoạn cuối cùng trong quá trình phát-xít-hoá xã hội Israel.
Nhiệm vụ cấp bách bây giờ là chấm dứt cuộc thảm sát này. Nhưng ngăn chặn nó chỉ là bước đầu tiên. Nếu xã hội Israel muốn một ngày trở lại với vòng tay nhân loại, nó phải trải qua một quá trình phi-phát-xít-hoá sâu rộng.
Khi bụi của cái chết lắng xuống, chúng ta sẽ phải lần ngược trở lại đến Nakba, đến các vụ trục xuất hàng loạt, các vụ thảm sát, việc chiếm đoạt đất đai, các đạo luật phân biệt chủng tộc, và ý thức hệ thượng đẳng vốn làm bình thường hóa sự khinh miệt đối với người bản địa của vùng đất này, cùng với việc cướp đi sinh mạng, tài sản, phẩm giá và tương lai của con cái họ. Chỉ bằng cách đối mặt với cơ chế gây chết người vốn tồn tại trong xã hội chúng ta, chúng ta mới có thể bắt đầu nhổ tận gốc nó.
Quá trình phi-phát-xít-hoá này phải bắt đầu ngay bây giờ, và nó khởi đầu bằng sự từ chối. Từ chối không chỉ là không tham gia tích cực vào việc hủy diệt Gaza, mà là từ chối mặc đồng phục — bất kể quân hàm hay vai trò. Từ chối giữ thái độ ngu dốt. Từ chối làm ngơ. Từ chối im lặng. Đối với cha mẹ, đó là một nghĩa vụ cần thiết để bảo vệ thế hệ tới khỏi trở thành những kẻ phạm tội chiến tranh và tội ác chống nhân loại.
Phi-phát-xít-hoá cũng phải bao gồm sự công nhận rằng những gì đã qua không thể tiếp tục tồn tại. Chỉ thay đổi chính phủ hiện tại sẽ là không đủ. Chúng ta phải từ bỏ huyền thoại về tính “Do Thái và dân chủ” của Israel — một nghịch lý có bàn tay sắt đã mở đường cho thảm họa mà ta đang chìm đắm ngày nay.
Sự lừa dối này phải chấm dứt bằng nhận thức rõ ràng rằng chỉ còn hai con đường: hoặc một nhà nước Do Thái, cứu thế và diệt chủng, hoặc một nhà nước thực sự dân chủ cho tất cả công dân của nó.
Cuộc thảm sát ở Gaza đã trở nên khả thi nhờ sự ôm ấp logic thượng đẳng dân tộc vốn nằm trong chủ nghĩa Zionism. Vì vậy cần nói rõ: Chủ nghĩa Zion, dưới mọi hình thức, không thể được tẩy sạch vết nhơ của tội ác này. Nó phải bị chấm dứt.
Phi-phát-xít-hoá sẽ là một quá trình dài và toàn diện, chạm tới mọi khía cạnh của đời sống tập thể chúng ta. Có lẽ chúng ta sẽ phải hy sinh thêm nhiều thế hệ — cả nạn nhân lẫn thủ phạm — trước khi tai họa này bị nhổ tận gốc hoàn toàn. Nhưng quá trình phải bắt đầu ngay bây giờ, bằng sự từ chối thực hiện những tàn bạo diễn ra hàng ngày ở Gaza, và bằng sự từ chối để chúng được chấp nhận như điều bình thường.
Израиль ведёт холокост в Газе. Денацификация — наше единственное средство
Орли Ной (перепечатано из +972 Magazine)
Смертельное этно-супрематистское начало, присущее израильскому обществу, уходит глубже, чем Нетаньяху, Бен-Гвир и Смотрик. С этим нужно бороться у корня.
Город Газа охвачен пламенем: израильская армия приступила к давно обещанной наземной операции после недель непрекращающихся бомбёжек. Премьер-министр Биньямин Нетаньяху, который уже имеет международный ордер на арест по подозрению в преступлениях против человечности, охарактеризовал это последнее наступление как «интенсифицированную операцию». Я призываю вас посмотреть видеозаписи, которые идут из Газы, и увидеть, что на самом деле означает этот эвфемизм.
Посмотрите в глаза людей, охваченных ужасом, не знающим равных даже в самые тёмные моменты этого двухлетнего геноцида. Увидьте ряды детей, покрытых пеплом, лежащих на залитом кровью полу того, что когда-то было медицинским центром — некоторые едва живы, другие вопят от боли и страха — пока отчаявшиеся руки пытаются утешить их или оказать помощь теми медицинскими средствами, что остались. Услышьте крики семей, бежавших, которым некуда бежать. Станьте свидетелями того, как родители прочёсывают ад в поисках своих детей; конечности, торчащие из-под обломков; фельдшер, убаюкивающий неподвижную девочку, умоляющий её открыть глаза — но тщетно.
То, что делает Израиль в Газе, — не трагическое следствие хаоса на месте событий, а тщательно рассчитанное действие уничтожения, совершённое хладнокровно «народной армией» — то есть отцами, сыновьями, братьями и соседями среди нас, израильтян.
Как случилось, что, несмотря на растущее число свидетельств из концентрационных и уничтожающих лагерей Газы, в Израиле не возникло массового движения отказа? Что после двух лет этой резни в тюрьме находится лишь горстка сознательных отказавшихся — это действительно немыслимо. Даже так называемые «серые отказы» — резервисты, которые не выступают против войны по идеологическим соображениям, а просто истощены и усомнились в её цели — остаются слишком немногими, чтобы замедлить машину убийства, не говоря уже о её остановке.
Кто эти послушные души, которые поддерживают эту систему? Как общество, столь глубоко расколотое — между религиозными и светскими, поселенцами и либералами, кибуцниками и горожанами, «старожилами» иммиграции и новыми прибывшими — может объединяться только в готовности без колебаний убивать палестинцев?
За последние 23 месяца израильское общество сплетало бесконечную сеть лжи, чтобы оправдать и сделать возможным уничтожение Газы — не только перед миром, но прежде всего перед самим собой. Главная из этих лж — утверждение, что заложников можно освободить только через воя́лое давление. И всё же те, кто исполняет приказы армии, сеющие массовую смерть над Газой, делают это, прекрасно зная, что при этом могут убивать и самих заложников. Беспорядочное бомбометание больниц, школ и жилых кварталов вкупе с пренебрежением к жизни пленных израильтян доказывает истинную цель войны: повальное уничтожение гражданского населения Газы.
Израиль развязывает в Газе холокост, и это нельзя сводить исключительно к воле нынешних фашистских лидеров страны. Этот ужас уходит глубже, чем Нетаньяху, Бен-Гвир и Смотрик. Мы являемся свидетелями завершающей стадии ознацивания (нацификации) израильского общества.
Срочная задача — положить конец этому холокосту. Но остановить его — только первый шаг. Если израильское общество когда-нибудь вернётся в лоно человечества, ему предстоит глубокий процесс денацификации.
Когда пыль смерти осядет, нам придётся вернуться к Накбе, к массовым выселениям, к резням, к захватам земли, к расовым законам и идеологии врождённого превосходства, которая нормализовала презрение к коренному населению этой земли и к воровству их жизней, собственности, достоинства и будущего их детей. Только столкнувшись с этим смертельным механизмом, присущим нашему обществу, мы сможем начать искоренять его.
Процесс денацификации должен начаться сейчас, и он начинается с отказа. Отказа не только принять активное участие в уничтожении Газы, но и вообще надеть форму — независимо от ранга или роли. Отказа оставаться в неведении. Отказа быть слепыми. Отказа молчать. Для родителей это долг, необходимый, чтобы защитить следующее поколение от превращения в исполнителей военных преступлений и преступлений против человечества.
Денацификация также должна включать признание того, что то, что было, не может остаться. Недостаточно просто заменить нынешнее правительство. Мы должны отказаться от мифа о «еврейском и демократическом» характере Израиля — парадоксе, чья железная хватка проложила дорогу к катастрофе, в которой мы сейчас тонем.
Эта иллюзия должна закончиться с ясным признанием: остаются только два пути — либо еврейское, мессианское, геноцидное государство, либо по-настоящему демократическое государство для всех его граждан.
Холокост в Газе стал возможным благодаря принятию этно-супрематистской логики, присущей сионизму. Поэтому нужно ясно сказать: сионизм, во всех его формах, не может быть очищен от клейма этого преступления. Его необходимо положить конец.
Денацификация будет долгой и всепроникающей, затронув все аспекты нашей коллективной жизни. Скорее всего, мы пожертвуем ещё не одним поколением — как жертвами, так и исполнителями — прежде чем это бедствие будет полностью искоренено. Но процесс должен начаться сейчас, с отказа совершать ужасы, которые происходят ежедневно в Газе, и с отказа считать их нормой.
I’ve posted this article many times on LinkedIn. A US Zio recently left a “funny” emoji. (That was a first.) SS (her initials) obviously didn’t take the time to read the essay and/or doesn’t care about the Israeli-executed genocide and ethnic cleansing in Gaza or actually supports it – like most Israelis.